ಕೊನೆಗೊಂದು ಹಾಡು

ಮರಳುಗಾಡಿನಂತ ಬಿಸಿಲ ಉರಿ.
ನನ್ನ ಕಾಲಿಗಂಟಿ ಜೊತೆಬರುವ
ಕರಿಯ ದೊಡ್ಡ ನೆರಳು.
ಅದರ ಎದೆಯಲ್ಲೊಂದು ನಡುಕ
ಅದರೆದೆಯಿಂದ ಕಾಲಿಗಿಳಿದ
ಚಳಿ,ಭಾರೀ ಚಳಿ,
ನನ್ನ ಪಾದದೊಳಗೂ ಸೇರಿ
ಎದೆಯ ಗೂಡಿನೊಳಗೆಲ್ಲ
ನಡುಕ ,ಅಸಾಧ್ಯ ನಡುಕ.

ತುಟಿಯ ಪಟಪಟ,
ಸೆಟೆದು ನಿಂತ ರೋಮ.
ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಬಾಣ
ಬೆನ್ನ ಸೀಳಿ,
ಉಸಿರ ಬಿಗಿದಂತೆ.
ಕಣ್ಣು ಕತ್ತಲು.
ಅಡಿ ಕೆಳಗಿನ ಭೂಮಿ
ಒಡೆದು ಒಳ ಎಳೆಯುವಂತೆ
ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ನಾನು
ಇನ್ನಿಲ್ಲವಾಗುವಂತೆ
ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ
ಕೊನೆಗೊಂದು ಹಾಡು ಕಟ್ಟುತ್ತಿವೆ.

Inspiring Lines

ಮೊನ್ನೆ The World's fastest Indian ಸಿನೇಮಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲಿನ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ ಬರ್ಟ್ ಮುನ್ರೋ ತನ್ನ ಅಮೇರಿಕ ಯಾತ್ರೆಗೆ ಮುನ್ನ Theodore Roosevelt ನ ಕೆಲವು ಚಂದದ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ತನ್ನನ್ನು ಸಮುದ್ರಯಾನಕ್ಕೆ ಬೀಳ್ಕೊಡಲು ಬಂದ ಮಹಿಳೆಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

’Theodore Roosevelt' ಈ ಸಾಲುಗಳು, ನನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಇಷ್ಟವಾದ ಸಾಲುಗಳು,ಇಲ್ಲಿ ನಿಮಗಾಗಿ.

It is not the critic who counts,
not the man who points out
how the strong (wo)man stumbles
or where the doer of deeds
could have done them better.

The credit belongs to the (wo)man
who is actually in the arena,
whose face is marred by dust and sweat and blood,
who strives valiantly,
who errs and comes short again and again.

Because there is no effort
without error and shortcomings,
who knows the great devotion,
who spends himself in a worthy cause,
who at the best knows in the end
the high achievement of triumphand
who at worst,
if he fails while daring greatly,
knows his place shall never be
with those timid and cold souls
who know neither victory nor defeat.